Najbliżsi wspominają ją jako osobę skromną i ceniącą spokój. Nie uznawała pytań, które w jakiś sposób ingerowały w czyjąkolwiek prywatność, ani nie uważała za stosowne mówić o sobie. Dlatego też, okres kiedy po ogłoszeniu jej laureatką literackiego Nagrody Nobla musiała udzielać więcej wywiadów, niż przez całe poprzednie życie, stanowi w jej życiu cenzurę, nazywaną przez jej przyjaciół „tragedią sztokholmską”.
Swoją przygodę z literaturą rozpoczęła w wieku 12 lat, kiedy to zaczęła pisać prozą, a jej największym marzeniem było pisanie długich powieści. Jednak po wojnie zajęła się pisaniem wierszy i jak sama mówiła „jakoś już przy nich zostałam”. Jej twórczość całkowicie odzwierciedla to jaka była: zabawna, błyskotliwa i mądra. Swoim słowom pozwalała żyć samodzielnie, zastrzegając, że precyzja musi być w poezji ogromna. Nie lubiła rozmawiać o literaturze czy tajnikach poetyckiego warsztatu, wychodząc z założenia, że autor powinien wyrażać się tylko w swoich utworach.
Dorobek poetycki Szymborskiej, ilościowo skromny, ponieważ opublikowała około 350 wierszy zawsze znajdował uznanie krytyki i czytelników. Szymborska należy do najczęściej tłumaczonych polskich artystów. Jej twórczość została przetłumaczona na 42 języki.